همین جوری نوشت های میم (72)

یکی از عموهای من تو سن بیست و یک سالگی به شهادت رسیدن... نمیدونم چرا امشب به یادشون افتادم... رمانیکه ایشون به شهادت رسیدن من همش هفت سالم بود و چیز زیادی ازشون یادم نیست... فقط آخرین خاطره ای که از عمو دارم مربوط میشه به روزی که برای ماموریت باید میرفتن و روز آخری بود که دیدیمشون... من شیفت ظهر بودم و تو راه مدرسه... مدرسه نزدیک بود و یادم نیست چرا مادرم بالعکس روزای دیگه همراهم نبود و خودم داشتم میرفتم مدرسه... وسط راه بودم که صدای عمو رو از پشت سرم شنیدم... یکی از کتابام تو خونه جا مونده بود و عمو هم که داشتن برای ماموریت میرفتن اونو برام آورده بودن... بعد از اون دیگه عمو رو ندیدم... رفتن و دیگه برنگشتن...

اون موقع سنم خیلی زیاد نبود بفهمم چه اتفاقی افتاده و چرا همه ناراحت و مضطرب هستن... اما میدیدم که مادربزرگ و مادرم گریه میکنن و مدام در حال دعا کردن هستن... رادیو مداوم روشن بود تا خانواده از آخرین اخبار مطلع باشن... بعدها که بزرگتر شدم از گفته های والدینم فهمیدم که اون موقع عمو و سه تا از همرزمانش تو یه عملیات شناسایی گم شده بودن و پدرم برای جستجو به منطقه رفته بودن... بعد از چهل روز جستجو تونستن عمو و همرزمانشون رو پیدا بکنن که تو همون عملیات به شهادت رسیده بودن... میدونید مادربزرگم هم سالها بعد درست تو همون روز شهادت عمو فوت کردن...

روحشون شاد و یادشون گرامی