همین جوری نوشت های میم (55)

*شب سال نو بعد از سال تحویل برادرا و عمه خانوم اومدن برای تبریک سال نو... خونه حسابی شلوغ شده بود... موقعی که خانواده برادر کوچیکه و خانواده عمه خانوم میخواستن برن راهرو حسابی شلوغ پلوغ بود... ما همه رو راهی کردیم رفتن و فقط خانواده برادر بزرگم موندن و کمی بیشتر نشستن... وقتی برادر بزرگم موقع رفتن حواست کفششو بپوشه مدام گفت پس کفش من کو؟؟؟ ما هم همش یه جفت کفش نشونش میدادیم و میگفتیم ایناهاش دیگه بپوشش... از ما اصرار و از برادرم انکار که این کفش من نیست کفش منو کجاست پس... دیگه به این فکر افتادیم که یکی از مهمونا اشتباهی کفشو پوشیده و کفش خودشو جا گذاشته... برادرم با یه جفت دمپایی رفت و ما هم زنگ زدیم به برادر کوچیکه و معلوم شد شوهر عمم اشتباهی کفشو پوشیده و رفته... حالا چرا اینو تعریف کردم برای اینکه بگم از اون موقع شده سوژه... دیگه حتی خانومای فامیل (چه دور چه نزدیک) موقعی که دارن ایشونو بدرقه میکنن میدون تو راهرو و میگن آقا مراقب باشید فلانی کفشمونو اشتباهی نپوشه... کلی باعث خنده و شوخی شده این مسئله و خداییش شوهر عمه هم آدم با جنبه ای چون خودش به این شوخی دامن میزنه و هیجان میده بهش

*رمان «بگذار آمین دعایت باشم» رو شروع کردم به خوندن... تا اینجا که خوندم قشنگ بوده... بعدا بیشتر در موردش مینویسم...