همینجوری نوشت های میم (10)

الان دارم ترانه خداحافظ از هایده رو گوش میدم... کلا خیلی اهل گوش کردن به موسیقی قدیمی و سنتی و با خواننده خانم نیستم... خیلیا رو که میبینم از خواننده های چهل پنجاه سال پیش دل نمیکنن و فقط ترانه های اون موقع رو قبول دارن متعجب میشم... یا اونایی که موسیقی رو فقط موسیقی سنتی میدونن... من با وجود احترامی که به جناب شجریان دارم و ایشون رو جزو مفاخر ایران میدونم اما فقط چند تا از اوازهای خاص ایشون رو دوست دارم و گوش میدم... ترانه های حمیرا و مرضیه و شکیلا (اگه اشتباه نکنم) و سیما بینا و ... که بماند... اصلا نمیتونم باهاشون ارتباط برقرار بکنم...

اما سوز خاصی داره این ترانه که بدجور به دل میشینه به قول خواهرم از ته دل میخونه خواننده این ترانه رو... ناخوداگاه ابیات شعر ترانه رو زیر لب زمزمه میکنم و بدون اینکه غم و غصه خاصی داشته باشم دلم باهاش همراه میشه و یه حس خاصی بهم میده...

(توی پرانتز: یعنی من آدم بی کلاسی هستم؟؟؟؟؟؟ آخه مسئله اینجاست که من حتی ترانه های امروزی رو هم خیلی نمیپسندم و کلا سلیقه من جور خاصی هست... از هر دوره چندتایی دوست دارم و شاید از یه خواننده که خیلی هم محبوب نیست یه ترانه به دلم بشینه و از او یکی که محبوبه هیچی دوست نداشته باشم)